نیمه شب اواره و بی حس و حال

                           در سرم سودای جامی بی زوال

پرسه ای اغاز کردیم در خیال

                            دل بـــه یـــاد اورد ایــــام وصــال

از جدایی یک دو سالی می گذشت

                            یک دو سال از عمر رفت و بر نگشت

دل به یاد اورد اول بار را

                            خاطرات اولین دیدار را

ان نظر بازی ان اسرار را

                            ان دو چشم مست اهو وار را

همچو رازی مبهم و سر بسته بود

                           چون من از تکرار او هم خسته بود

امد و هم اشیان شد با من او

                           هم نشین و هم زبان شد با من او

خسته جان بودم که جان شد با من او

                           نا توان بود و توان شد با من او

دامنش شد خوابگاه خستگی

                           این چنین اغاز شد دلبستگی

وای از ان شب زنده داری تا سحر

                          وای از ان عمری که با او شد به سر

مست او بودم ز دنیا بی خبر

                          دم به دم این عشق می شد بیشتر

امد و در خلوتم دم ساز شد

                          گفتگو ها بین ما اغاز شد

گفتمش در عشق پا بر جاست دل

                          گر گشایی چشم دل زیباست دل

گر تو زورق بان شوی دریاست دل

                          بی تو شام بی فرداست دل

دل ز عشق روی تو حیران شده

                          در پی عشق تو سرگردان شده

گفت در عشق وفا دارم بدان

                        من تو را بس دوست می دارم بدان

شوق وصلت را به سر دارم بدان

                       چون تویی مخمور خمارم بدان

با تو شادی می شود غم های من

                       با تو زیبا می شود فردای من

گفتمش عشقت به دل افسون شده

                      دل ز جادوی رخت افسون شده

جز تو هر یادی به دل مدفون شده

                      عالم از زیباییت مجنون شده

بر لبم بگذاشت لب یعنی خموش

                     طعم بوسه از یرم برد عقل و هوش

در سرم جز عشق او سودا نبود

                     بهر کس جز او در این دل جا نبود

دیده جز بر روی او بینا نبود

                    همچو عشق من هیچ گل زیبا نبود

خوبی او شهره ی افاق بود

                    در نجابت در نکوهی طاق بود

روزگار اما وفا با ما نداشت

                    طاقت خوشبختی ما را نداشت

پیش پای عشق ما سنگی گذاشت

                    بی گمان از مرگ ما پروا نداشت

اخر این قصه هجران بود و بس

                    حسرت و رنج فراوان بود و بس

یار ما را از جدایی غم نبود

                    در غمش مجنون و عاشق کم نبود

بر سر پیمان خود محکم نبود 

                   سهم من از عشق جز ماتم نبود

با من دیوانه پیمان ساده بست

                   ساده ام ان عهد و پیمان را شکست

بی خبر پیمخان یاری را گسست

                   این خبر ناگاه پشتم را شکست

ان کبوتر عاقبت از بند رست

                   رفت و با دلداری دیگر عهد بست

با که گویم او که همخون من است

                   خصم جان و تشنه ی خون من است

بخت بد بین وصل او قسمت نشد

                    این گدا مشمول ان رحمت نشد

        ان طلا حاصل به این قیمت نشد

 عاشقان را خوش دلی تقدیر نیست

                   با چنین تقدیر بد تدبیر نیست 

از غمش با دود و دم همدم شدم

                   باده نوش غصه ی او من شدم

مست و  مخمور و خراب از غم شدم

                   ذره ذره اب گشتم کم شدم

اخر اتش زد دل دیوانه را

                   سوخت بی پروا پر پروانه را

عشق من از من گذشتی خوش گذر

                   بعد از این حتی تو اسمم را نبر

خاطراتم را تو بیرون کن ز سر

                   دیشب از کف رفت فردا را نگر

اخر این یک بار از من بشنو پند

                   بر من و بر روزگارم دل مبند

عاشقی را دیر فهمیدی چه سود

                   عشق دیرین گسسته تار و پود

گر چه اب رفته باز اید به رود

                   ماهی بیچاره اما مرده بود...

بعد از این هم اشیانت هر کس است

                   باش با او یاد تو ما را بس است...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: